I wish I was from a broken home...

september 2025

I wish I was from a broken home
To explain the fact that I'm cold and alone
But my family is golden
So it's probably just my own fault again

~ Chef’s Special – Birds ~

Fantastisch band en prachtig liedje. De teksten die Joshua Nolet brengt, kunnen mij onwijs raken. Maar dit stukje… Deze vier regels... Alsof het over mij gaat.

In mijn puberteit en jong volwassenheid heb ik me vaak afgevraagd waarom ik voel wat ik voel. Mezelf vaak toegesproken: “wees dankbaar! Kijk wat je allemaal hebt! Je hebt echt niets te klagen vergeleken met andere mensen”, “wat heb jij nou voor ellende mee gemaakt?!”. Daarbij hoorde ik ook vaak de stem van mijn vader: “loat zien daj van Jansen bunt”, “van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan”, “als je als dubbeltje geboren bent, zul je nooit een kwartje worden”. Begrijp me goed. Ik ben trots op  mijn vader, trots op zijn uitspraken, trots op de Achterhoekse nuchterheid. Het heeft me geleerd door te zetten, het heeft me geleerd mezelf op te pakken en door te gaan, moeilijkheden niet uit de weg gaan. Door de modder heen banjeren en het accepteren. Tegelijkertijd zat deze vaderlijke wijsheid soms ook in de weg. Het relativeerde misschien iets te veel, het ging wellicht iets te snel over doorzetten. Soms is ergens even mee zitten, iets doorvoelen en doorleven ook erg helpend, weet ik nu. Maar dat is spannend als je dat niet gewend bent…

Terug naar de tekst van Chef’s Special. It’s probably just my own fault.. Ik zocht lange tijden naar redenen. Naar uitleg. Wellicht ook naar een dader. Wie of wat die dader dan ook was. Dat was makkelijker. Dan ging het ook wat minder over mij en gaf het mij tegelijkertijd toestemming voor mijn gevoel. Maar na zo’n 20 a 30 jaar zoeken naar een reden, een dader, zonder deze gevonden te hebben, bleek toch dat die toestemming niet van buitenaf moest komen. Ik mag mezelf toestemming te geven om te voelen wat ik voel. Gevoel mag er zijn, zonder reden, zonder uitleg, zonder logica zelfs. Het is er gewoon en dat mag. Punt. Een les die ik mijn kinderen hopelijk weer een stukje meer kan geven dan mijn ouders voor mij gekund hebben.

‘Gelukkig’ ben ik nooit in een depressie terecht gekomen. Ik heb ook nooit een burn-out mee gemaakt. Ik ben nooit echt helemaal omgevallen. Ik ben gezegend met fijne familie, een fijn netwerk en de tools om mezelf weer op de been te krijgen. Ik weet de wegen te bewandelen en de hulp te vinden. Mijn moeder was hier ook altijd erg alert op. Angstig voor herhaling van de geschiedenis. Mijn oma van mijn vader’s kant, die ik nooit gekend heb, is het namelijk niet “gelukt” overeind te blijven. Zij heeft een meer definitieve tool gebruikt om van haar nare gevoelens en ellende af te komen.
Echter heeft het ook lang geduurd om me echt periodes gelukkig te voelen. Ik herken het gevoel van geluk ook vanuit mijn jeugd. Dit zijn losse momenten, mooie herinnering, Maar je gelukkig voelen met álles wat je hebt, álles wie je bent en álles wat er is, het positieve en het negatieve, dat lukt me pas sinds een paar jaar. Ik heb mezelf namelijk toestemming gegeven om te voelen wat ik voel. Om me boos, verdrietig, gefrustreerd of eenzaam te voelen. Of een ander dat nou snapt of niet. Ik voel het, dus het is waar. Tegelijkertijd geef ik mezelf ook toestemming om hardop te lachen, even gek te doen (ook zonder alcohol of feestjes), blijdschap te voelen, vrolijk te zijn (ook al is een ander dat niet) en me echt gelukkig te voelen met álles wie ik ben.    

Soms moet je even terug kijken om weer vooruit te kunnen

juli 2025

Ik ben op zoek naar mezelf, mijn eigen pad, mijn levensvisie, mijn missie in deze wereld. Tja, wie niet tegenwoordig.

Eigenlijk is mijn hele leven al een soort grote reis naar mezelf, een pad van persoonlijke ontwikkeling. Ik vind het fijn om mezelf goed te leren kennen, mezelf te doorgronden, nieuwe inzichten vergaren, nieuwe manieren van handelen te ontdekken, nieuwe voorkeuren en smaken ontdekken. Het is één groot avontuur. En daar hoef je helemaal niet na je middelbare school examen een jaar voor te gaan backpacken (al is dat wel heel gaaf natuurlijk), dat avontuur kun je op vele manieren beleven.

Al voelt het nu even niet zo avontuurlijk. Ik zit vast. Tegelijkertijd voel ik drang om vooruit te gaan, drang tot expressie, tot creëren, drang om mijn kennis te delen. Voor mij kan dat niet zonder volledige bezieling. Ik moet het helemaal voelen, helemaal begrijpen, helemaal beleven, voordat ik mezelf laat zien. Meestal heeft dit even tijd nodig en vind ik vervolgens zelf weer de weg vooruit. Dit keer laat die weg vooruit wat langer op zich wachten. Dit geeft onrust, frustratie, vermoeidheid. Het vraagt overgave. Blijkbaar heb ik dit keer meer tijd nodig om het helemaal te snappen en te voelen. Wat dat ‘het’ is, ben ik zelf nog niet helemaal uit. Het universum is al maanden heel duidelijk. De signalen die ik oppik in mijn dromen, uit de natuur en in kaarten zijn kraakhelder. Alles draait om verandering en transformatie. Nu hebben we sinds afgelopen december al heel wat veranderingen door gevoerd; de kinderen zijn van school gewisseld, ik ben minder gaan werken in loondienst en meer gaan focussen op mijn bedrijf en ik heb een koers- en naamswijziging door gevoerd in mijn bedrijf. Blijkbaar ben ik er nog niet helemaal, want de symboliek met thema verandering en transformatie blijft me om de oren vliegen. Maar wat dan?! En hoe dan?! Geef me een richting, een eerste stap!

Helaas werkt dat niet zo. Overgave is nodig.

Tot zondagavond wist ik niet waar ik het in moest zoeken, maar tijdens een opstelling die ik deed via zoom was daar het antwoord. Het antwoord zit niet in de weg naar de toekomst, het antwoord zit in het verleden. De opstelling begon met drie voorwerpen; mezelf, plezier (het thema was plezier) en iets dat in je energieveld zit. Oké… beetje vaag nog… maar niet denken, maar doen. Vanuit mijn intuïtie pakte ik de 3 voorwerpen, voelde wat voor wat moest staan en zette ze op een rijtje. “Als je drie voorwerpen hebt gepakt, mag je ze gaan opstellen”. Ik keek naar mijn rijtje en dacht; dit klopt wel zo, dit voelt goed. In de chat gedeeld hoe mijn opstelling eruit zag, net als de andere deelnemers. “Kijk naar je opstelling en voel maar even welk gevoel het bij je oproept”. Ik kijk en begin te lachen. (Die middag had ik bovenstaande gevoelens namelijk al geuit naar de dame die deze opstelling ging leiden en hadden we al een mooi gesprek over controle en overgave en hoe lastig en ongrijpbaar transformatie soms kan zijn). Het gevoel dat mijn opstelling oproept is netjes en in controle. Ik typ het in de chat van zoom en denk dit gaat spannend worden! De opstellingsleider begint te lachten en zegt “hier gaan we verwarring in schoppen”. Ja, dat dacht ik al wel. Oké dan maar, let’s go! Er mag een voorwerp bij komen. Intuïtief pak ik een edelsteen en leg deze recht tegenover het flesje olie dat mijzelf representeert. Even kijken, voelen wat hier is gebeurd en waar de edelsteen voor staat. “is het je innerlijk kind?” vraagt ze. Kippenvel over mijn hele lijf, bingo. Ik kijk er naar en het voelt niet fijn. Ik krijg zweethanden van deze opstelling. Mijn innerlijk kind brengt schuld en schaamte met zich mee. Een eenzaam gevoel. Een gevoel van geen recht te hebben op een plekje, je plekje niet kunnen vinden. Dat is pijn die ik al een heel stuk verwerkt heb en vervolgens geparkeerd. Daar wil ik niet naartoe. Ik laat het gevoel er even zijn en kijk naar mijn opstelling. Langzaam zakt de ergste heftigheid van deze emoties en mag ik de steen dichter naar het olieflesje schuiven. Het is niet fijn, maar het voelt alsof ik het kan dragen. Bij een volgende stap doe ik (mijn flesje olie) een stap vooruit. Tussen het veertje van plezier en de dennenappel, waarvan ik inmiddels achter ben dat deze staat voor mijn familie, uit en ga ik bovenop mijn innerlijk kind staan. Ze hoort bij mij, ze is deel van mij en ze mag er zijn. Nog steeds voel ik de pijn een beetje, maar het voelt ook heel. Tegelijkertijd voel ik een schuldgevoel naar de dennenappel, of eigenlijk mijn moeder in de dennenappel. Ze heeft het toch zo goed gedaan als moeder, waarom doet mijn innerlijk kind dan zo’n pijn? Ja, ze heeft het goed gedaan en ja, er zit ook pijn uit mijn jeugd. Dat kan beiden bestaan. Ik wil de dennenappel splitsen. Ik pak een edelsteen die staat voor mijn partner en onze kinderen. Deze mogen dichtbij mij blijven. De rest van de familie in de dennenappel, mag een stapje op zij doen. Er mag ruimte komen. Ik bekijk de opstelling. Het voelt goed, kloppend, heel. Het voelt ook zwaar en verdrietig, niet makkelijk, maar het klopt wel.

De komende tijd mag mijn innerlijke kind wat meer liefde en aandacht krijgen. De emoties die daarbij horen voelen, het verleden aankijken. Dit doe ik door er over te schrijven en te mediteren. Door af en toe tegen haar te praten. Zij gaat mij helpen steviger in mezelf te staan en bij mezelf te kunnen blijven. Ik kan dat namelijk best als volwassen vrouw. Dat kleine stille meisje kon dat niet. Als ik het haar nu alsnog mag leren, staan we samen sterker.    

Uit de bezemkast

mei 2025

De mensen die dichtbij mij staan, weten dit wellicht al van mij, maar ik heb er tot nu toe nog niet veel over gepraat. Bij dezen ga ik dat wel doen... Ik voel namelijk een enorme verbondenheid met hekserij. Ik ben nu zelfs officieel een heks in opleiding. Het is zo supertof om helemaal in te duiken!

Van huis uit ben ik Katholiek. Het geloof had niet een hele grote rol in ons gezin, maar we hadden wel een kinderbijbel, gingen regelmatig naar de kerk en ik zong lange tijd in een kinderkerkkoor. Ik vond de sfeer in een katholieke kerk vaak magisch en de verhalen interessant. Als puber ging ik me ook interesseren voor andere religies en spiritualiteit, zo ook voor wicca. Ik las er over en vond het interessant hoe mensen houvast en veiligheid haalden uit hun geloof en hoe rituelen rust en bezieling konden brengen. Ook mijn liefde voor edelstenen begon daar en met mijn moeder kon ik goed praten over spiritualiteit. Bij ons thuis was overigens weinig taboe en kon er veel openlijk besproken worden. Tegelijkertijd merkte ik dat ik ook de kriebels kreeg van de starheid in sommige geloofsregels en het autoritaire gezag van vaak mannelijke leiders (waar in het verleden, en heden, vaak ook misbruik van is gemaakt). Dit voelde niet kloppend en hypocriet. Ik werd ouder, ging lekker op stap in de weekenden, ging studeren, werken en rolde vervolgens zo het volwassen leven in. Ik liet de spiritualiteit even voor wat het is en vond dat ik een verantwoordelijk volwassen vrouw moest worden en daar paste spiritualiteit toen voor mij niet in. Maar ja, ik bleef een gevoelig persoon (HSP) en had nou eenmaal een drang naar diepgang en voldoening. Beetje bij beetje druppelde spiritualiteit de afgelopen jaren weer mijn leven binnen. Toen ik weer op hekserij stuitte, bleef dat trekken. Zeker toen ik las over verschillende vormen en stromingen en dat je helemaal je eigen heksenpad kan bewandelen op jouw eigen manier. Daar maakte mijn hart een sprongetje! Je hoeft als heks namelijk helemaal niet iedere dag alleen door het bos te struinen, je hoeft ook niet naakt in het maanlicht te dansen en ook niet deel te nemen aan een heksencoven (een groep heksen die jaarfeesten en maanfeesten samen vieren). Het heks zijn gaat om de verbondenheid met de natuur, met moeder aarde en om de magie/bezieling van het gewone leven. In hekserij komt voor mij veel samen; voldoening, bezieling, energetische werken, verbondenheid met de natuur, de flow van de maancyclus en de seizoenen, slow living, bewust leven, kruidenkennis. Het is mijn levenswijze en past zo bij mijn kernwaarden liefde en eenvoud. Ik geniet van het steeds nieuwe dingen ontdekken en leren en vind het heel fijn er mee te experimenteren en het eigen te maken. Je hoeft het namelijk nooit letterlijk over te nemen, het gaat om jouw eigen gevoel, jouw intentie en jouw bezieling achter dat wat je doet. Of je jezelf nou heks noemt of niet, hier gaat het voor iedereen over. Als heks ben je nooit uitgeleerd en binnen hekserij is ouder worden iets moois en magisch. Een visie waar ik enorm achter kan staan. Het leven is geen vast gegeven. Het leven is een cyclus en bestaat uit verandering. Als mens zijn we onderdeel van een groter geheel en mogen we ons overgeven aan de flow van deze cyclus zonder onszelf te verliezen. Als je namelijk verbonden bent met je eigen kern, je ziel, je intuïtie (hoe jij het ook wil noemen) en verbonden bent met de aarde, dan kan dat!  

Ik ben benieuwd hoe dat is voor jullie? Voelen jullie die verbondenheid? Zijn jullie al bekend met heksenrij? Vinden jullie het leuk als ik meer ga delen over mijn heksenpad en de inzichten die dat met zich mee brengt?